Anton Geerlings werd geboren in een arbeidersgezin in Rotterdam. Als 14-jarige werkte hij bij een juwelier in Rotterdam. Tijdens de Tweede Wereldoorlog moest hij twee jaar in Berlijn komen werken in het kader van de Arbeitseinsatz. Na terugkomst werkte hij bij een meubelfabriek en in een steenhouwerij/ marmerindustrie. Als steenhouwer werd hij uitgeleend aan beeldhouwer Gerard Héman, die werkte aan gevelelementen boven de entree voor de Rotterdamse bank aan de Coolsingel in Rotterdam. Nu is daar boekhandel Donner gevestigd. De gevelversieringen zijn er nog allemaal.

Anton volgde zes jaar lang de avondstudie aan de Academie voor Beeldende Kunsten en Technische Wetenschappen in Rotterdam. Hij leerde daar vooral de technieken beheersen.
Als kunstenaar was Anton autodidact. Als steenbeeldhouwer en houtsnijder maakte hij dierfiguren en figuurvoorstellingen. Hij werkte als restaurateur onder andere mee aan de restauratie van de Laurenskerk in Rotterdam, de St Jan in ’s-Hertogenbosch, de Nieuwe Kerk in Amsterdam en de Dom in Utrecht. In 1968 begon hij voor zichzelf en vanaf 1988 richtte hij zich voornamelijk op eigen werk.

www.maassluis.nl/kunstwerkenkaart

In Maassluis staat van Anton een kunstwerk in graniet, op het pleintje van het Bloemhof aan het einde van de Nieuwstraat. Het kwam er in 1980, na de vernieuwbouw van de huizen rond het Bloemhof. Het werd toen midden op het pleintje geplaatst, op een roodstenen sokkel. Het beeld zelf is 85 cm hoog, taps van vorm en heeft onderaan een doorsnee van 45 cm. Het zijn twee jonge meisjes. Ze staan ruggelings tegen elkaar. Kijk naar hun armen, hun handjes: ietwat naar achter gebogen, handjes vast. Samen overzien ze het hele pleintje, hun hele wereld. Samen zijn ze sterk.

Maar er is iets bijzonders. Kijk wat ze aan hebben, hun kleding. Het ene meisje draagt een jurkje tot net boven de knie, lange mouwen, kraagje half open. Haar lange, golvende haar draagt ze naar achteren. Het valt op de schouders van het andere meisje. Dát meisje is heel anders gekleed. Zij heeft een lange onderrok tot op haar schoenen. Daaroverheen een hooggesloten, mantelachtige jurk die van dikke stof lijkt. Hoe knap van Anton, om uit hetzelfde graniet jurkjes van heel verschillende stoffen te modelleren. Het meisje draagt boven die hooggesloten manteljurk haar haren onder een nauwsluitende kap. Het is toch net of dit meisje uit een middeleeuws schilderij is weggelopen om bij haar moderne vriendinnetje te komen staan? Oud en Nieuw…

In 2014 werd het Bloemhofpleintje opnieuw ingericht. De gedachte was dat het pleintje een podium zou worden. Aan de kant, tegen de Zuiddijk, werd een granieten zitbank gemaakt voor de toeschouwers. De meisjes zouden ook meekijken. Ze werden daarom van hun sokkel gehaald en op de zitbank gezet, onderaan de hardstenen trap tegen de dijk op. Het oude meisje kijkt naar die nieuwe trap, het nieuwe meisje naar de aloude Jokweg. Naar het podiumpleintje, hun wereldje, kijken ze niet meer. Geeft niet, daar zijn ook nooit voorstellingen…

Bronnen:
https://rkd.nl/nl/explore/artists/30639
https://standbeelden.vanderkrogt.net/object.php?record=ZH38an
https://nl.wikipedia.org/wiki/Anton_Geerlings