Het gedicht staat op de zijgevel van een drielaags appartementengebouw in de Rhijnvis Feithstraat, op de hoek van de Mgr. Bekkerslaan. De vier regels met zilvermetalen letters lezen als de regels in een boek. De dichter schreef het speciaal voor Sluispolder-West. Hij liet zich inspireren door de verhalen en gedichten van kinderen en andere bewoners.

Het gedicht maakt deel uit van het project WELKOM/THUIS uit 2018-2020. Toen ging in Sluispolder-West een ingrijpende wijkrenovatie van start.

Na de Tweede Wereldoorlog waren de weilanden in de Sluispolder tussen de Zuidvliet, het Wipperspark en de Laan 1940-1945 volgezet met snel gebouwde flats en rijtjeshuizen. Dat was nodig, Maassluis groeide in die periode snel, er was woningnood. De “revolutiebouw” was bedoeld voor een levensduur van zo’n twee generaties.

In 2017 startte de renovatie. In een aantal jaren zouden alle woningen die aan vervanging toe waren worden gesloopt om plaats te maken voor nieuwbouw. Hun bewoners kregen de optie om in een nieuwe woning in de wijk terug te komen. Ook nieuwe bewoners zouden in de wijk komen en de mensen in de niet-slooprijpe huizen bleven waar zij woonden. Alles op de schop, de wijk op z’n kop. Sluispolder-West ging tuinstad worden. Om de nieuwe en oude bewoners te betrekken bij de ingrijpende verandering werd het project WELKOM/THUIS opgezet. Workshops en activiteiten volgden, herinneringen, dromen en toekomstbeelden werden gedeeld. In 2020 eindigde het project met de WELKOM/THUIS-Herinnerbundel en enkele blijvende herinneringen in de buitenruimte van de wijk. Het gevelgedicht is daar een van.

het eerste licht speelt met het water

het groen is ruisend getuige

er ligt goud tussen toen en later

elk thuis blijft in mensen huizen

Derek Otte zegt er dit over: “In het gedicht komt de zon op en doen de stralen het water schitteren. Het verwijst naar het haven-DNA van Maassluis. Het groen in de steeds groener wordende wijk is getuige van de voortgaande veranderingen en de plannen die er zijn. Veranderingen zijn niet altijd makkelijk en de derde regel verwijst daarom naar het nu, het goud tussen toen en later, dat ons kansen en houvast biedt. Want we kunnen (ver)bouwen wat we willen, uiteindelijk maken de bewoners de buurt. Een thuis huist in de mensen, het is een gevoel, niet alleen bepaald door de omgeving; juist véél meer door de buren die er wonen en hun onderlinge contact. Dat blijft, zoals thuis een plek is waar je graag wil blijven. Wat er ook gebeurt!”.

Bronnen:
WELKOM/THUIS Herinnerbundel, september 2020, beperkte oplage,
www.stichtingmooiwerk.nl
www.derekotte.nl