Andrea wist op het vervolgonderwijs al dat ze beeldend kunstenaar wilde worden. Ze studeerde aan de Academie voor Beeldende Kunsten in Rotterdam. Daar leerde zij leeftijdgenoot Gerard Beijn kennen die aan de naastgelegen Academie voor Bouwkunst architectuur studeerde. Uit hun kameraadschap zou later een professionele vorm van samenwerken ontstaan.
Andrea volgde na de studie in Rotterdam de lerarenopleiding aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Al in haar Rotterdamse periode worden vrouwen hoofdonderwerp in haar kunst. Aanvankelijk werkt zij veel in polyester. Wanneer zij voor stoffen in dat materiaal allergisch blijkt, stapt zij over op klei. Klei is de materie van haar geboortegrond. Wonend in haar geboortehuis, inmiddels met haar gezin, maakt Dré uit klei haar vrouwen, stevig en stoer. Elk vrouwenbeeld is uniek, nooit maakt ze eenzelfde vrouw nogmaals. Dré’s carrière is een ode aan de vrouw.

www.maassluis.nl/kunstwerkenkaart

Gerard Beijn is in Maassluis gaan wonen en werken als architect, schilder en graficus. Hier zag hij veel Elementum-flats gebouwd worden. Langgerekte betonnen skeletten van meestal vier woonlagen, waarmee snel aan de grote vraag naar woningen kon worden voldaan in de naoorlogse groeiperiode. Allemaal op dezelfde manier ingedeeld, met identiek functioneel uiterlijk. Deze industriële huizenbouw daagde hem als antroposofisch denkend architect uit om met zo’n betonskelet een totaal andere groepering van woningen te creëren, met meer oog hebbend voor wat wij nu ‘de menselijke maat’ noemen. Hij ontwierp voor de Woningstichting Maassluis een wooncomplex van 52 woningwetwoningen. Het werd in 1984 gebouwd aan de Ververij. Wie het ziet kan niet geloven dat deze woningen en het er tegenover staande flatgebouw aan de Seringenstraat, rondom een identiek betonnen dozenrek staan. Voor de gevel aan de Ververij vroeg Gerard aan Andrea (Dré) om sierelementen te ontwerpen.

Dré heeft gevelstenen gemaakt. Thema: vrouwen uit klei. Formaat: 37 cm x 35 cm. Het zijn terracotta gebakken tegels, oranjerood als een bloempot. Ze zitten verdeeld over de lengte van het gebouw, tussen de begane grond en de eerste verdieping. Gerard had door het gebouw een poort van voor naar achter ontworpen. Links en rechts boven de poort zitten twee van de tegels. Meer naar links zijn er nog twee geplaatst en meer naar rechts nog drie.

Wie op vakantie naar Malta is geweest zal misschien bij deze tegels rond de poort een gelijkenis zien met de Sleeping Lady, de godin van Malta, een duizenden jaar oud vrouwenfiguur op een rustbank, waarvan een beeldje werd gevonden in een van de ronde tempels uit het oude matriarchaat van Malta. Het beeldje is nu te zien in het centraal museum in Valletta. Daarop bevraagd e-mailt Dré: ‘Uiteraard zijn de Sleeping Ladies een aanleiding geweest. De moeder en haar dochters zijn de aanleiding tot de serie. Het was een mooi project om samen met Gerard te doen. Het was een hele klus. In totaal heb ik het dubbele aantal gemaakt. Er moest veel over omdat bij het bakken herhaaldelijk scheurtjes ontstonden in de randen van de terracotta gevelstenen.’

Net als de Sleeping Lady in Malta roepen de terracotta tegels een vraag bij de toeschouwer op. Je ziet wat je ziet, maar wat zíe je nou? Wat vertellen de vrouwen ons?