Maassluis  |  Geplaatst op 13 september 2017

Column

Suikerzakjes en andere verhalen

Met de ombouw van de Hoekse Lijn laaien ook de discussies over het voorzieningenniveau op. De droge en verwarmde wachtruimten (1e en 2e klasse), de stationschef, het kaartjesloket, de toiletten, de stationsrestauratie … allemaal zijn ze één voor één verdwenen.

Op 17 augustus 1891 werd de spoorweg Schiedam-Maassluis, met als status lokaalspoorweg en nog enkelsporig, in dienst gesteld. Exploitant was de Hollandsche IJzeren Spoorweg-Maatschappij (H.IJ.S.M.). Het doortrekken van de spoorweg tot Hoek van Holland was op 1 juni 1893 gereed, de status werd toen hoofdspoorweg. Tussen 1903 en 1905 werd de spoorweg dubbelsporig en in 1935 geëlektrificeerd. Tot zover ging het steeds beter met de spoorwegen en kwamen er voorzieningen bij.
Het station Maassluis was een zogenaamd eilandstation. Het was exact hetzelfde als het station in Vlaardingen, alleen stonden de twee gebouwen in spiegelbeeld ten opzichte van elkaar. Het stationsgebouw bestond uit een hoog gedeelte, dat asymmetrisch was, en twee vleugels. Het gebouw had een breed overhangend dak en bevatte een hal, twee wachtkamers, restauratie, dienstlokaal, materiaaldepot, toiletten en een bovenwoning voor de stationschef.

Het gaat nu om die stationsrestauratie. Ongetwijfeld zijn er vanaf de bouw van het station verschillende uitbaters geweest. Kwamen zij uit Maassluis? Of kwamen ze met de eerste trein van elders en vertrokken ze met de laatste trein? Wat zetten zij hun klanten voor die op de trein moesten wachten: alleen koffie en rookwaren? Of ook warme maaltijden? En hoe zag de restauratie eruit?
Allemaal vragen waarop we graag het antwoord horen. Want omdat het zo gewoon was en het gebruik van die openbare stationsruimtes zo vluchtig was, heeft niemand ooit vanbinnen een foto gemaakt of de moeite genomen om de geschiedenis op een andere manier vast te leggen.

Hoewel … er is één ding bewaard gebleven waarvan we iets kunnen leren: suikerzakjes. Er zijn suikerzakjes bekend van de stationsrestauratie met de namen van verschillende uitbaters: L.J. Bouhuys jr, W. Peters, D. Bos, J.J. van Nieuwenhuysen. Maar het is opmerkelijk dat bij navraag over de exploitanten van het Maassluise station verder niets bekend blijkt te zijn. Wie weet meer over hen of heeft herinneringen om te delen? Op zondag in de jaren vijftig was de stationsrestauratie als enige in Maassluis geopend.
Uw reactie of verhaal graag naar redactie@histvermaassluis.nl, of 010 592 97 94.

Columns

Geplaatst op 7 juni 2024

Een turbulent burgemeesterschap

Geplaatst op 22 mei 2024

Molen de Arend

Geplaatst op 8 april 2024

Monstersleeptocht in 1908

Columns archief...

Maassluis  |  Geplaatst op 13 september 2017

Column

Suikerzakjes en andere verhalen

Met de ombouw van de Hoekse Lijn laaien ook de discussies over het voorzieningenniveau op. De droge en verwarmde wachtruimten (1e en 2e klasse), de stationschef, het kaartjesloket, de toiletten, de stationsrestauratie … allemaal zijn ze één voor één verdwenen.

Op 17 augustus 1891 werd de spoorweg Schiedam-Maassluis, met als status lokaalspoorweg en nog enkelsporig, in dienst gesteld. Exploitant was de Hollandsche IJzeren Spoorweg-Maatschappij (H.IJ.S.M.). Het doortrekken van de spoorweg tot Hoek van Holland was op 1 juni 1893 gereed, de status werd toen hoofdspoorweg. Tussen 1903 en 1905 werd de spoorweg dubbelsporig en in 1935 geëlektrificeerd. Tot zover ging het steeds beter met de spoorwegen en kwamen er voorzieningen bij.
Het station Maassluis was een zogenaamd eilandstation. Het was exact hetzelfde als het station in Vlaardingen, alleen stonden de twee gebouwen in spiegelbeeld ten opzichte van elkaar. Het stationsgebouw bestond uit een hoog gedeelte, dat asymmetrisch was, en twee vleugels. Het gebouw had een breed overhangend dak en bevatte een hal, twee wachtkamers, restauratie, dienstlokaal, materiaaldepot, toiletten en een bovenwoning voor de stationschef.

Het gaat nu om die stationsrestauratie. Ongetwijfeld zijn er vanaf de bouw van het station verschillende uitbaters geweest. Kwamen zij uit Maassluis? Of kwamen ze met de eerste trein van elders en vertrokken ze met de laatste trein? Wat zetten zij hun klanten voor die op de trein moesten wachten: alleen koffie en rookwaren? Of ook warme maaltijden? En hoe zag de restauratie eruit?
Allemaal vragen waarop we graag het antwoord horen. Want omdat het zo gewoon was en het gebruik van die openbare stationsruimtes zo vluchtig was, heeft niemand ooit vanbinnen een foto gemaakt of de moeite genomen om de geschiedenis op een andere manier vast te leggen.

Hoewel … er is één ding bewaard gebleven waarvan we iets kunnen leren: suikerzakjes. Er zijn suikerzakjes bekend van de stationsrestauratie met de namen van verschillende uitbaters: L.J. Bouhuys jr, W. Peters, D. Bos, J.J. van Nieuwenhuysen. Maar het is opmerkelijk dat bij navraag over de exploitanten van het Maassluise station verder niets bekend blijkt te zijn. Wie weet meer over hen of heeft herinneringen om te delen? Op zondag in de jaren vijftig was de stationsrestauratie als enige in Maassluis geopend.
Uw reactie of verhaal graag naar redactie@histvermaassluis.nl, of 010 592 97 94.